Rozdział XVI

Hej! Jeden dzień spóźnienia, ale w końcu jestem i oferuję taką regularność, na jaką mnie stać :D

Poproszę o komentarz, ktokolwiek to przeczyta! To by mnie zmotywowało. Znaczy... Jasne, skończę to tak, czy owak, ale byłoby miło.

No, już nie przeszkadzam.

***

W mgnieniu oka coś poszło nie tak. Skye nie zamierzała ustąpić, więc Clint, rozważając z uporem swoje szanse, postanowił zadziałać w jedyny sposób, do jakiego posunąłby się każdy zdesperowany szpieg.

Błyskawicznie wyciągnął pistolet i odbezpieczył go, celując wprost w pierś swojej partnerki.

Skye spokojnie uniosła ręce w górę, przyglądając się Bartonowi jak zaklęta swoimi dużymi, brązowymi oczami.

- Spokojnie, Skye. Podaj mi swój gadżet i już cię puszczam wolno. – Mężczyzna wyciągnął do niej wyczekująco drugą dłoń wierzchem do góry. Agentka zaciskała mocno usta, powstrzymując najwyraźniej cisnące jej się na usta słowa, których nie miała ochoty wypowiadać.

- Myślałam, że mieliśmy do agentki Romanoff dotrzeć razem. Przecież się dogadamy.

Mimo że reakcja Bartona była dosyć przesadzona, to nie wahał się, tylko mierzył towarzyszkę spokojnym spojrzeniem. W kilku słowach mógł wytłumaczyć, co mu chodziło po głowie. Chodziło o coś więcej niż o Skye. Chodziło o to, że Phil praktycznie wymusił jej udział w tej misji. Kiedy Bartona przydzielano w starym SHIELD do dziwnych agentów operacyjnych, którzy nie znali się na operacji i w widoczny sposób zachowywali się może i nie buntowniczo, ale z pewnością trochę podejrzanie,  zwykle chodziło o sprawę ukrytą pod oczywistym celem operacji. O zadanie na tyle tajne, że nawet nieodnotowane w akcie. Takie misje zwykle toczyły się pozornie we właściwym kierunku, ale kto wiedział, o co faktycznie toczyła się w nich gra.

Cel tej misji dla Clinta był prosty jak instrukcja obsługi cepa: znaleźć Natashę, wywieźć ją w bezpieczne miejsce z dodatkową opcją narobienia tak wielu szkód w szeregach wroga, jak tylko się da. Jak przedstawiało się zadanie Skye? Miała coś przewieźć? Przekazać informację? Dokonać obserwacji? Możliwe, że coś z tego było jej priorytetem. (Nie, nie. Aniołek miał stanąć i to zrobił…)

- Nie będę prosił drugi raz, Skye – ostrzegł.

Dziewczyna podała niechętnie trzymany w prawej dłoni przedmiot, robiąc delikatny krok w stronę lufy broni. Clint, mając go w dłoni, przyjrzał mu się uważnie przez kilka sekund. Ekran był zupełnie czarny i mimo naciśnięcia kilku losowych przycisków z boku obudowy nadal taki pozostawał.

W tym momencie poczuł jednak, jak Skye jednym ruchem dłoni odsuwa pistolet w dół, by usunąć się z linii strzału, po czym szybkim uderzeniem łokcia w szyję, pozbawia Clinta tchu. Mężczyzna zatoczył się, a pistolet wysunął się z jego dłoni, gdy musiał jej użyć do rozmasowania zaatakowanej tchawicy. Zipał, łapczywie pochłaniając powietrze, a przy tym patrzył wilkiem na ustawioną w idealnej pozycji do strzału agentkę.

Impas – tylko to jedno słowo idealnie odpowiadało sytuacji, w jakiej się znaleźli. O ile Skye rzeczywiście nie miała wykonać jakiegoś niezwykle tajnego, wydanego przez Hydrę zadania, to nie miała powodu, aby go zastrzelić. Choć, gdyby wziąć pod uwagę, że w sposób jawny i niepozostawiający żadnych wątpliwości groził jej bronią, to miała podstawę, by mu nie ufać… Zresztą, kto miał pewność, co tej dziewczynie siedziało w głowie?

Jak wyjść z takiego położenia, inaczej niż po prostu wyłożyć karty na stół?

(Co zamierzasz teraz zrobić?) Clint przypatrywał się jej ostrożnie.

Odkaszlnął na próbę.

- Sytuacja jest dość jasna, czy mam jeszcze prawo do wyjaśnień? – spytał. Jego głos brzmiał odrobinę, jakby gardło przetarł tarką do warzyw.

Skye znowu zaciskała usta, chociaż teraz wyglądała na zdecydowaną na każdy krok. Jej oczy widać było zza prostej, uniesionej lufy.

- Nie chciałabym cię zranić, agencie Barton, bo przyszliśmy tu w konkretnym celu, misja powinna być ukończona, a cel osiągnięty. Wiem, że będziemy sobie z pewnością potrzebni.

Barton, ignorując wymierzony w niego pistolet, choć nie spuszczając z oczu dłonie agentki, pochylił się.

- Po co się jeszcze kryjesz, młoda? Przecież wiem, że jesteś tu wyłącznie jako kontakt Coulsona – próbował przemówić do jej rozsądku, aby przestała kombinować i dostosowała się do narzuconej jej współpracy. Bez ogródek rzucał oskarżenie. – Już nie musisz grać, cokolwiek kazał ci dyrektor SHIELD.

Są takie momenty, gdy dowództwo i jego plany przestają się już dłużej liczyć dla agenta. Nadchodzi czas, gdy trzeba sobie powiedzieć wprost, kto jest twoim przyjacielem. Za czyje kłamstwa warto coś z siebie wykrzesać. Wszystko zależy od człowieka – jeden dorasta szybciej, inny wolniej. Są jeszcze ludzie z Hydry, którzy po prostu nie wyrastają nigdy z trujących ideałów. Tylko, że gdy na przykład kręgosłup moralny Natashy może być wygięty i pokręcony, to u nich najczęściej pozostaje złamany.

Clint ufał sobie, że da radę na tyle sprowokować młodą, niedoświadczoną agentkę, by puściła go przodem, tak, by mógł zniknąć z radarów SHIELD i zacząć swoje śledztwo bez obawy, że ktoś patrzy mu na ręce i analizuje każde jego posunięcie.

Skye siliła się na spokój, choć zaskoczenie odbiło się na moment na jej twarzy. Zacisnęła zęby, próbując zatrzymać Clinta.

- Pierwsza misja po wywrocie, co? – zagadnął bez śladu gawędziarskiego tonu, jakim zwykle się posługiwał, gdy była w pobliżu. Zdecydowanie słowa te na nią zadziałały. Clint nie ustawał w próbach złamania jej oporu. – Nie mają zamiaru cię sprawdzać i pewnie nie będziesz miała problemów. Phil tylko chce mieć kogoś u moim boku, żeby się upewnić, że nie zacznę fiksować.

Skye nerwowo się rozejrzała. Oddychała wolno, chociaż chaotycznie i Clint mógł zobaczyć napięcie w okolicach jej kości policzkowych, jakby mocno starała się przebić przez własne szkliwo. Rzucała spojrzeniami na wszystkie strony, ale nie wyglądała na szaloną. Tylko próbowała właściwie ocenić sytuację i pewnie też coś rozważała. Zaczynała się gubić. Barton wyobrażał sobie jak kursuje w swoim mózgu między punktem A, a B; między żelaznymi wytycznymi, treningiem narzuconym przez May, a nową sytuacją.

W końcu znowu na siebie spojrzeli. Skye przełknęła ślinę, narzuciła sobie już spokojniejszy rytm oddechu.

- A ty byś mnie wypuścił? – zapytała, najzupełniej powierzając jemu ostateczną decyzję.

Barton jakoś nie mógł przełknąć tego, że nadal był dla niej jakimś tam autorytetem moralnym (a może raczej autorytetem agenta – coś w stylu doświadczonego kolegi z pracy). Nie była więc taka głupia. Głupotą byłoby zarzucić jej lekceważącą postawę wobec obowiązków. Ale sam jakoś nie mógłby sobie wybaczyć, że doradzi jej coś, przez co utraci jej cenną sympatię. Poczuł się ważny. Nie ważny jak szycha polityczna. Czuł obezwładniające poczucie odpowiedzialności za kogoś, jak trener, który schrzanił sprawę. Może i trochę przecenił swoją rolę.

- Nie. – Podkreślił to oczywiście lekkim ruchem głowy i łagodnym uśmiechem, sugerującym, że nie miałaby z nim szans, gdyby się uparł.

I wtedy stało się coś, czego nigdy by się nie spodziewał. Nie wyczytałby nic z twarzy Skye, gdyby dała mu jakiś znak, co zamierza zrobić.

Jej decyzja przerosła jego oczekiwania.

Opuściła dłonie, zabezpieczyła pistolet i rzuciła go w przepaść. A sama stanęła ze skrzyżowanymi ramionami. Wyglądała inaczej. Clint dostrzegł tę zmianę. Z małej, przewidywalnej agentki stała się w pewien sposób po prostu dojrzała. Na pewno nie miałby odwagi jej podpaść.

Więc mógł stwierdzić, że szukał swojej partnerki, stawiając krok za krokiem prosto w otwartą pod jego stopami przepaść, a Skye stała za nim, na szczycie i przypatrywała mu się z miną zostawionej na lodzie walkirii.

I oddałby głowę, żeby się dowiedzieć, o czym wtedy myślała.

Jakiś czas później, w trakcie schodzenia z góry w przepaść, Clint poślizgnął się na nierównym odcinku drogi, a jego plecak zaczepił o wystającą gałąź lub jakiś ostry kamień, powodując rozerwanie materiału i utratę paru przedmiotów w odmętach otwierającej się pod jego stopami czeluści, będącej prawdopodobnie jedną z tych sławnych kopalni diamentów.

Nawet nie kłopotał się tym, by się przespać. Tylko raz, już po przejściu całej drogi ze wzniesienia na stały grunt przystanął, najadł się i przejrzał uważnie, co zgubił, kiedy boczna kieszeń się rozdarła. Kilka naboi i telefon komórkowy. Niedobrze… O ile pierwszej rzeczy nie żałował, o tyle o drugą pewnie będzie ciężko. (Co za pech, a już miałem nadzieję, że popiszę sobie z Hunterem!) W ekran urządzenia nawigacyjnego musiał przydzwonić, kiedy stracił równowagę. Grunt, że zaczęło działać.

Skye miała głowę na karku – nie miał co do tego wątpliwości. Wiedziała, w którą stronę iść, żeby nawiązać łączność z SHIELD. Miała jakieś tam zdolności hakerskie, więc nie będzie miała żadnego problemu z załatwieniem dla siebie powrotu. Byleby była bezpieczna.

Clint odnalazł drogę, która prowadziła do jego celu. Wstawał już powoli kolejny dzień, gdy zdał sobie sprawę, że korpus wozów nie tak daleko zrobił postój w okolicy jakiejś mniejszej wsi. W jedynym wolnostojącym betonowym budynku musieli się wszyscy znajdować. Wozy stały zaparkowane blisko siebie, bez porządku. Na straży siedziała dwójka mężczyzn.

Motocykl stał oparty o mur budynku. Kusił Clinta najbardziej. Zastanawiał się, jak ma ominąć strażników, aby lepiej się zorientować, dokąd dokładnie jedzie ta podejrzana grupa. Jedyną fakt faktem - głupią, ale obiecującą opcją było zabrać się z nimi i pozostać niezauważonym. Mogliby przewieźć go aż do tajemniczej bazy, a dopiero na miejscu wykryć. Warto spróbować, zamiast czekać i myśleć.

Barton prześlizgnął się niezauważenie i zapakował do bagażnika jednego z dwóch Land Roverów.